Z pamiętnika szczurzego właściciela
Oczywistym jest, że najtrafniejszą opinię o hodowaniu szczurków wyrazi osoba, która choć raz w życiu sama miała to zwierzę. Szczęśliwym zbiegiem okoliczności mam przyjemność zaliczać się do grona szczęśliwców. 3lata temu kupiłam swojego pierwszego szczurka, który niestety żył tylko półtora roku. Przyczyną śmierci mojego ulubieńca była niestety moja niewiedza. Zwierzę to kochało jedzenie. Mógł być na drugim końcu domu, ale gdy tylko usłyszał szelest papierka od cukierka, to w 20sekund był już przy mnie. Potrafił po schodach wnieść na drugie piętro(do swojej klatki) większy od niego kawał chleba, który dostał ode mnie w kuchni podczas śniadania. To było naprawdę rozkoszne zwierzę. Teraz mam drugiego szczura, który ma zupełnie inny charakter od swego poprzednika. Ten szczurek przede wszystkim uwielbia zabawy(choć jedzenie również ubóstwia). W ramach swych figli lubi biegać za kłębkiem wełny niczym kot oraz drapać dziury w doniczkach- z czego niestety nie jestem zadowolona. Jedno łączy te 2 szczurki: wzbudzają bardzo często strach wśród ludzi i dzięki temu zawsze mam wolne miejsce w autobusie. W ten optymistyczny sposób zakończę moje wywody, gdyż mogłabym godzinami opowiadać o zachowaniach szczurków.