Królewski kot
Uważany jest za największego arystokratę wśród kociej familii. Już w XV wieku ukochany był przez królewskich władców i trzymany na dworach jako piękne, puchate, miłe do głaskania zwierzątko. Popularny zarówno wśród hodowców, jak i miłośników kociego piękna, aczkolwiek wielu podchodzi do niego sceptycznie. Persy są bowiem specyficznymi kotami, o których często mówi się, że albo się je kocha, albo nienawidzi. Charakteryzuje się sutym futrem w różnych kolorach, harmonijną budową ciała i okrągłą głową. Głowa idealnego persa powinna być dosyć duża, z małym wklęsłym nosem. Ogon zaś powinien być krótki i bardzo puszysty. Cechą charakterystyczną jest fakt, że ogona persa się nie czesze, gdyż straciłby swoje futerko, które często po wypadnięciu, już nie odrasta. Umaszczenie kota perskiego jest najróżniejsze, wyróżnia się koty o białym, czarnym, rudym, a nawet niebieskim włosiu. Kolorów tych, jest około stu pięćdziesięciu. Dorosły kot waży od około trzech do sześciu kilogramów.
Najważniejszy, obok pięknego wyglądu, jest jednak charakter persa. Są to koty mocno zrównoważone, które idealnie nadają się do trzymania w warunkach domowych. Mocno przywiązują się nawet do całej rodziny i wprost uwielbiają być rozpieszczane. Wszelkie głaskanie, drapanie po pyszczku i brzuszku, czesanie oraz smyranie za uszkiem jest mile widziane. Persy lubią również zabawę, chętnie biegają za sznurkiem i akceptują zabawy zarówno ze strony osobnika dorosłego, jak i dzieci. Co ciekawe, są dosyć cierpliwe nawet w stosunku do tej najmniejszej grupy wiekowej. Nie drapią i nie przejawiają agresji, szybko adaptują się do nowych warunków. Zazwyczaj również nie niszczą mebli, nie drapią tapet i nie są złośliwe. Jak na koty, dosyć szybko wybaczają i zapominają, domagając się w ramach przeprosin po prostu dodatkowej dawki pieszczoty. Jeśli chodzi o negatywne ich cechy, to bywają bardzo uparte, rozkapryszone oraz kochają być w centrum uwagi, przez co często nie lubią towarzystwa innego zwierzaka w mieszkaniu.